بهترین دارو برای درمان پارکینسون

پارکینسون یک بیماری عصبی مزمن است که در پی کاهش تولید دوپامین در مغز اتفاق می افتد و دارو برای درمان پارکینسون وجود دارد.

بیماری پارکینگسون باعث ایجاد اختلال در سیستم حرکتی بدن شده و کنترل بر روی عضلات مختل میشود.

این مسئله تاثیر جدی و البته مخربی بر کیفیت زندگی افراد دارد.

همانطور که تا به امروز دلیل قطعی برای بیماری پارکینسون کشف نشده است هیچ نوع دارویی که درمان قطعی این بیماری باشد نیز وجود ندارد.

از آنجایی که این اختلال با میزان دوپامین در مغز ارتباط دارد متخصصان با مصرف انواع دارو سعی بر افزایش سطح دوپامین دارند که به کنترل علائم ناخواسته کمک زیادی می کند.

پزشکان برای درمان پارکینسون انجام تمرینات حرکتی و فیزیوتراپی را راه حلی موثر می دانند.

مهم است که بیماران مصرف دارو را در اولین فرصت آغاز کرده و از پیشرفته این بیماری حرکتی جلوگیری نمایند.

بیماری پارکینسون از آن دسته اختلالاتی است که برای درمان و کنترل آن نیاز به تیم درمانی متخصص می باشد که شامل پزشکان، فیزیوتراپیست، روانشناسان و سایر متخصصان سلامت است.

نظر پزشکان فعال در این حوزه این است که برای درمان پارکینسون باید از انواع دارو استفاده شود تا با افزایش سطح دوپامین در مغز شاهد کاهش علائم بیماری باشند.

مصرف دارو برای بیماران مبتلا به پارکینسون خیلی زود باعث کاهش لرزش بدن میشود، سفت شدن عضلات بهبود پیدا کرده و اختلالات حرکتی به مرور زمان رفع خواهد شد.

نکته حائز اهمیت در مورد پارکینسون این است که در کنار مصرف دارو برای کاهش اختلالات جسمانی افراد باید تمرینات حرکتی و فیزیوتراپی را نیز به طور مرتب انجام دهند.

درست است که با وجود این بیماری و مصرف دارو علائم کاهش پیدا می کند اما افراد باید برای بازگرداندن انعطاف پذیری و قدرت عضلات و البته بازگشت تعادل بدن تمرینات فیزیکی را نیز انجام دهند.

این بیماری ممکن است باعث ضعف در صدای افراد و مشکلات صوتی برای آنها شود.

با این حال مهم است که تمرینات تنفسی و صداپردازی نیز برای افراد مبتلا به این اختلال انجام پذیرد.

از مهمترین داروها برای درمان پارکینسون که تاثیر خوبی در مدیریت این بیماری دارند باید به لودوپا اشاره کرد.

همچنین مصرف کاربیدوپا، بنزرازید، پرامیپکسول، راساگیلین، روپینیرول، اپیگالوکات، آمانتادین، روتیگوتین، تولکاپون، سئلگیلین، امانتادین و انتاکاپون برای بیماران مبتلا به پارکینسون مناسب است.

هر کدام از این داروها برای بیماران با شرایط متفاوت تجویز میشود اغلب متخصصانی که در زمینه درمان بیماری های جسمانی و حرکتی فعالیت دارند برای افراد مبتلا به پارکینسون مصرف قرص و دارو را راهکاری موثر و فوری جهت بهبود این اختلال می دانند.

کسانی که با علائم پارکینسون مواجه هستند می‌توانند با مصرف قرص لودوپا از بیشتر شدن این علائم تا حد زیاد پیشگیری نمایند.

اما مسئله این است که برای افراد مبتلا به پارکینسون تنها راه درمان مصرف دارو نیست، از آنجایی که این بیماری با آسیب های جسمی و گاهاً روانی همراه است.

مهم است که بیماران ضمن مصرف دارو برای کنترل این آسیب از دیگر روش ها نیز استفاده نمایند و با این شرایط می توانند در مدت زمان بسیار کوتاه تاثیرات مثبتی را مشاهده کرده و علاوه بر کنترل بیماری پارکینسون عوارض پیش آمده این بیماری رفع خواهد شد.

نقش داروها در مدیریت علائم پارکینسون

نقش داروها در مدیریت علائم پارکینسون بسیار حیاتی است، زیرا این داروها می‌ توانند به کنترل و کاهش علائم اصلی بیماری کمک کنند.

یکی از مهم‌ ترین داروها در این زمینه، لواودوپا است که به عنوان داروی پایه شناخته می‌ شود.

لواودوپا به طور مستقیم بر سطح دوپامین در مغز تاثیر می‌ گذارد و به کاهش علائم حرکتی مانند لرزش، سفتی عضلات و کندی حرکت کمک می‌ کند.

این دارو معمولاً با داروهای دیگری مانند آگونیست‌ های دوپامین یا مهارکننده‌ های COMT ترکیب می‌ شود تا اثر درمانی آن تقویت شود و مدت زمان تاثیر آن طولانی‌ تر گردد.

علاوه بر لواودوپا، داروهای دیگری نیز در مدیریت علائم پارکینسون نقش دارند.

داروهای آگونیست دوپامین، مانند پرامیپکسول و روپیگوتین، به تحریک گیرنده‌ های دوپامین در مغز کمک می‌ کنند و می‌ توانند در مراحل اولیه بیماری یا به عنوان مکمل برای لواودوپا استفاده شوند.

مهارکننده‌های MAO-B مانند سلگیلین و رزگلیلین از تجزیه دوپامین در مغز جلوگیری می‌ کنند و می‌ توانند به کاهش علائم کمک کنند.

با توجه به این که هر بیمار به داروها واکنش متفاوتی نشان می‌ دهد، پزشکان نیاز دارند تا داروها را با دقت تنظیم کنند و به طور مداوم وضعیت بیمار را ارزیابی نمایند تا به بهترین نتیجه درمانی برسند.

مزایا درمان دارویی پارکینسون

مزایای درمان دارویی پارکینسون در بهبود کیفیت زندگی بیماران قابل توجه است.

داروهای اصلی مانند لواودوپا و آگونیست‌های دوپامین به طور مؤثر علائم حرکتی بیماری را کاهش می‌ دهند و به بیماران این امکان را می‌ دهند که فعالیت‌ های روزمره خود را با سهولت بیشتری انجام دهند.

این داروها می‌ توانند لرزش، سفتی عضلات و کندی حرکت را کاهش دهند و به بیماران کمک کنند تا استقلال خود را حفظ کنند.

استفاده از داروهای مهارکننده MAO-B و COMT می‌ تواند عمر مفید داروها را افزایش دهد و به کاهش علائم در طول روز کمک کند.

علاوه بر اثرات فیزیکی، درمان دارویی می‌ تواند به بهبود وضعیت روانی و احساسی بیماران نیز کمک کند.

بسیاری از بیماران پارکینسون از مشکلاتی مانند افسردگی و اضطراب رنج می‌ برند که این مشکلات می‌ توانند کیفیت زندگی را کاهش دهند.

داروهایی مانند ضد افسردگی‌ ها و داروهای ضد اضطراب می‌ توانند به کاهش این علائم روانی کمک کنند و موجب بهبود روحیه بیماران شوند.

به طور کلی، درمان دارویی پارکینسون نه تنها علائم جسمانی بیماری را کنترل می‌ کند بلکه به بیماران این امکان را می‌ دهد که با مشکلات روانی ناشی از بیماری نیز بهتر کنار بیایند.

معایب درمان دارویی پارکینسون

یکی از معایب اصلی درمان دارویی پارکینسون، بروز عوارض جانبی در بیماران است.

داروهایی مانند لواودوپا که تأثیر زیادی بر کنترل علائم دارند، ممکن است با عوارضی مانند تهوع، سرگیجه، و اختلالات خواب همراه باشند.

با گذشت زمان و استفاده طولانی مدت از این داروها، ممکن است اثرات آن‌ ها کاهش یابد یا نیاز به افزایش دوز باشد که می‌ تواند عوارض جانبی بیشتری ایجاد کند.

در برخی از بیماران، استفاده طولانی‌ مدت از لواودوپا منجر به حرکات غیرارادی یا دیسکینزی می‌ شود که کنترل آن‌ ها دشوار است و کیفیت زندگی بیمار را تحت تأثیر قرار می‌ دهد.

علاوه بر این، درمان دارویی پارکینسون نمی‌ تواند روند پیشرفت بیماری را متوقف کند یا به طور کامل آن را درمان نماید.

داروها تنها به کاهش علائم کمک می‌ کنند و ممکن است به تدریج کارایی آن‌ها کاهش یابد، به ویژه در مراحل پیشرفته بیماری.

این مسئله می‌ تواند برای بیماران و خانواده‌هایشان دشوار باشد زیرا آنان ممکن است به تدریج شاهد کاهش اثرگذاری درمان‌ ها و نیاز به تغییرات مداوم در رژیم دارویی باشند.

درمان دارویی معمولاً نیاز به نظارت دقیق از سوی پزشک دارد تا از ایجاد مشکلات اضافی یا تداخلات دارویی جلوگیری شود.

درمان های مکمل برای پارکینسون

اولین و مهمترین راه حل برای کنترل و درمان بیماری پارکینسون مصرف دارو است.

پیش از آن در مورد داروهای موثر بر این اختلال صحبت شد و متخصصان با توجه به وضعیت بیماران و نحوه پیشروی این عارضه بهترین و موثرترین دارو را با دوز متغیر برای افراد تجویز خواهند کرد.

اما این بیماری از آن دسته اختلالاتی است که دارو درمانی برای کنترل و درمان آن کافی نیست و مهم است که افراد از داروهای تقویتی برای رفع این اختلال استفاده نمایند.

دیگر انواع داروها برای برقراری تعادل در سطح دوپامین مغز تجویز میشود.

این داروها تاثیر مستقیمی بر بهبود علائم حرکتی بدن داشته و از لرزش، سفتی عضلات و ضعف های شدید جلوگیری می کنند.

این داروهای تقویتی علاوه بر کنترل و کاهش علائم پارکینسون منجر به افزایش تحمل بدن به انواع داروها خواهد شد.

اگر بیماران مبتلا به پارکینسون همواره از دوز مشخص مولتی ویتامین استفاده کنند تاثیر مثبت آن را بر بهبود این عارض مشاهده خواهند کرد.

اما مسئله این است که مولتی ویتامین ها به تنهایی نمی توانند به درمان این بیماری کمک کنند.

نوروتراپی یا تمرینات تحریکی عصبی یک روش درمانی غیر دارویی است، انجام این فرایندهای تخصصی در کنار مصرف دارو به تقویت سیستم عصبی مرکزی کمک شایانی می کند.

نوروتراپی شامل تمرینات فیزیکی، تمرینات تعادلی و تناسب بدنی است تمرینات حرکتی و تمرینات شناختی به مرور زمان باعث بهبود علائم حرکتی مانند تعادل بدن شده و بر بهبود قدرت عضلانی، انعطاف پذیری بیشتر و هماهنگی حرکتی بدنی بیمار تاثیر مثبت خواهد داشت.

درمان پارکینسون با تحریک مغناطیسی مغز یکی دیگر از روش های غیر دارویی است که در کنار مصرف داروهای موثر به بهبود و کنترل سریع این بیماری کمک می کند.

در این روش میدان مغناطیسی قوی از طریق سیمی که در نزدیکی سر قرار می گیرد به مغز ارسال می گردد، با وجود چنین میدان مغناطیسی قوی فعالیت نورون ها تحریک شده و بر عملکرد سیستم عصبی تاثیر خواهد داشت.

این روش در کنار مصرف دارو باعث کاهش علائم پارکینسون شده و لرزش بدن و سفتی عضلات رفع میشود.

نکته مهم و البته قابل توجه در مورد بیماری پارکینسون این است که اگر یک یا چند مورد از درمان های مکمل برای بیماران انجام شود قطعاً پاسخ خوبی برای درمان بیماری دریافت نمیشود.

زیرا این روش ها اغلب در کنار مصرف دارو موثر هستند و متخصصان تلاش می کنند با مصرف دارو و به کارگیری روش های نوین بیماری پارکینسون را درمان کنند.

استفاده از امواج اولتراسوند که یک روش جدید برای درمان پارکینسون است در حال حاضر در مراحل آزمایشی و تحقیقاتی قرار دارد.

در روش اولتراسوند محققان از امواج صوتی با فرکانس بالا استفاده می کنند که البته به طور هدفمند و قابل کنترل منجر به تحریک بافت های مغزی میشود.

تاثیرگذاری امواج صوتی به طور مستقیم بر روی سلول های عصبی باعث تغییر فعالیت آنها میشود و به مرور شاهد رفع حرکت های اضافه از بدن خواهید بود.

استفاده از سلول های بنیادی یکی دیگر از روش های درمانی جدید است که امروزه در کشور ما یک فرایند متداول و تاثیرگذار بر بهبود بیماری پارکینسون می باشد.

استفاده از سلول های بنیادی که قابل تبدیل به سلول های عصبی هستند روشی موثر برای درمان پارکینسون است.

این فرایند با هدف جبران سلول های آسیب دیده در مغز انجام شده و جهت ترمیم ساختارهای مربوط با حرکت بدن به بیماران تزریق میشود.

در مواردی مصرف دارو و انجام درمان های مکمل برای بهبود پارکینسون نتایج خوبی ندارد و وضعیت بیماران به گونه ای است که هر لحظه احتمال ایجاد آسیب های شدیدتر در بدن آنها وجود دارد.

در چنین مواردی متخصصانی همچون دکتر هانیه بذر افشان با انجام جراحی تلاش می کنند وضعیت جسمانی بیماران را اصلاح کنند.

جراحی به منظور درمان پارکینسون به دو روش انجام می پذیرد، ترمیم عملکرد عمیق و ثبت الکترودی، انجام هر کدام از این روش ها بستگی به وضعیت بیماران و شدت آسیب ها دارد و در این مورد تنها متخصصین هستند که تصمیم گیری درستی خواهند داشت.

نکاتی در مورد درمان پارکینسون

قطعاً مطمئن ترین راه و البته موثرترین روش برای درمان پارکینسون مصرف دارو است.

گاهاً شرایط بیماران به گونه ای است که در کنار مصرف دارو نیاز به مراقبت بیشتر و روش های مکمل دارند.

شدت بیماری برای برخی از افراد مبتلا به پارکینسون به گونه ای است که باید برای کنترل آن از دارو استفاده کنند.

وضعیت جسمانی افراد با یکدیگر متفاوت است و ممکن است تاثیر مخرب بیماری بر وضعیت جسمانی آنها باعث ایجاد محدودیت های حرکتی شود.

تا زمانی که داروها اثر می کنند و تاثیرات مثبت آن را بر بدن مشاهده می کنید بیماران موظفند که تمرینات فیزیکی را در برنامه روزانه خود قرار دهند.

تمریناتی مثل پیاده روی، تمرینات تعادلی، استقامتی و انعطاف پذیری از راهکارهای موثر برای کنترل پارکینسون است.

اگر بیماران محدودیت های حرکتی زیادی را تجربه کنند استفاده از لوازم کمکی به حرکت آسان و کم خطر آنها کمک می کند.

انواع وسایل حمایتی مثل عصا یا واکر باعث میشود تا افراد هنگام راه رفتن شرایط ایمن تر داشته و از افتادن و آسیب های جسمانی و حتی شکستگی جلوگیری خواهد کرد.

در کنار مصرف دارو و انجام سایر روش های تخصصی مراقبت های خانگی نیز بر بهبود و درمان پارکینسون موثر است.

افراد مبتلا به این اختلال می توانند از انواع گیاهان دارویی استفاده کنند، انواع گیاهان مثل کندر حاوی آنتی اکسیدان بسیار زیاد است که از سلول های مغزی در برابر استرس اکسیداتیو محافظت کرده و به کاهش علائم بیماری از جمله لرزش و سفتی عضلات کمک می کند.

فراموش نکنید که مصرف گیاهان دارویی برای درمان این اختلال نباید همزمان با داروهای تخصصی باشد و حتماً تحت نظر پزشک در زمان بندی خاص از داروهای تخصصی و محصولات گیاهی استفاده کنید.

همچنین داشتن رژیم غذایی غنی و البته انجام طب سوزنی از دیگر راهکارهای موثر برای کنترل پارکینسون است.

طب سوزنی باعث بازگشت تعادل بدن و احیای سیستم عصبی میشود و مهم است که چنین فرایندی توسط متخصصان با تجربه انجام پذیرد.

چگونگی انتخاب بهترین دارو برای بیماران پارکینسون

انتخاب بهترین دارو برای بیماران پارکینسون به عواملی مختلف بستگی دارد که مهم‌ ترین آن‌ ها مرحله پیشرفت بیماری، علائم بالینی، و وضعیت عمومی بیمار است.

در مراحل اولیه بیماری، پزشکان معمولاً ترجیح می‌ دهند از داروهای غیرلواودوپا مانند آگونیست‌ های دوپامین استفاده کنند که اثرات جانبی کمتری دارند و از ایجاد دیسکینزی در آینده جلوگیری می‌ کنند.

این داروها به طور مستقیم به گیرنده‌ های دوپامین در مغز می‌چسبند و به کاهش علائم حرکتی کمک می‌ کنند.

با پیشرفت بیماری، لواودوپا که مؤثرترین دارو برای کنترل علائم است، بیشتر به کار می‌ رود، چرا که تأثیر آن در بهبود لرزش، سفتی عضلات، و کندی حرکت بسیار قوی است.

در انتخاب داروی مناسب، علاوه بر مرحله بیماری، وضعیت عمومی بیمار و عوارض جانبی داروها نیز نقش مهمی ایفا می‌ کنند.

برای بیمارانی که دچار مشکلات قلبی، فشار خون پایین یا اختلالات گوارشی هستند، پزشکان باید داروهایی را انتخاب کنند که این مشکلات را تشدید نکنند.

به همین دلیل، برخی از داروها مانند آگونیست‌های دوپامین یا مهارکننده‌های MAO-B ممکن است برای این بیماران مناسب‌ تر باشند.

در برخی موارد، ترکیب چند دارو به منظور بهینه‌ سازی درمان و کاهش اثرات جانبی مورد استفاده قرار می‌ گیرد.

برای مثال، لواودوپا می‌ تواند با مهارکننده‌ های COMT یا MAO-B ترکیب شود تا اثربخشی آن بیشتر شود و عوارض جانبی کاهش یابد.

در نهایت، نظارت مستمر بر وضعیت بیمار و تنظیم دوز دارو ها یکی از بخش‌ های اساسی در فرایند درمان است.

داروهای پارکینسون معمولاً در طول زمان به تنظیم دقیق نیاز دارند، زیرا بیماری و واکنش بدن به داروها ممکن است تغییر کند.

پزشکان باید بر اساس علائم بیمار، تاریخچه پزشکی، و واکنش‌های دارویی، بهترین ترکیب دارویی را انتخاب کرده و به طور منظم تغییرات لازم را اعمال کنند.

این رویکرد شخصی‌ سازی‌شده کمک می‌کند تا بیمار به بهترین نحو ممکن از درمان بهره‌ مند شود و کیفیت زندگی او بهبود یابد.