بیماری ام اس چیست؟ بهترین روش درمان + پیشگیری از ام اس

بیماری ام اس یا مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری سیستم عصب مرکزی است که علائمی خاص و البته مشهود را در سراسر بدن ایجاد می کند.

این بیماری به معنی سخت شدن پاتولوژیک بافت است و اختلالات و ضایعاتی که بر اثر بیماری ام اس اتفاق می افتد در نتیجه آسیب هایی است که در تکانه های عصبی در سراسر بدن ایجاد میشود.

به طور کلی این بیماری نشات گرفته از تغییرات وسیعی است که در سیستم عصب مرکزی بدن اتفاق می افتد و در پی آن مغز و نخاع نیز دستخوش تغییرات میشوند.

علائم بیماری ام اس زمانی ظاهر میشود که سیستم ایمنی بدن به اشتباه رشته های عصبی و غلاف میلین را مورد هدف قرار می دهد، غلاف میلین ماده ای تشکیل شده از چربی است که رشته های عصبی سالم را احاطه می کند، از بین رفتن این غلاف با آسیب های جسمی زیاد همراه است.

زمانی که سیستم ایمنی بدن به رشته های عصبی حمله می کند فرایندهای طبیعی و ارسال پیام های الکتریکی در مغز و طناب نخاع با مشکل مواجه میشود و این مسئله نهایتاً منجر به پدیدار شدن علائم و نشانه های بیماری ام اس می‌گردد.

هر چقدر که میزان آسیب های عصبی بیشتر باشد علائم بیماری با شدت بالاتری رخ می دهد، شدت و علائم بیماری ام اس برای همه افراد به یک میزان و یک شکل اتفاق نمی افتد برخی افراد این بیماری را به صورت خفیف و برخی دیگر با شدت بسیار زیاد تجربه می کنند.

این روزها ممکن است نام بیماری ام اس را بیشتر شنیده باشید اما سوالی که در ذهن افراد نقش می بندد این است که آیا بیماری ام اس یک اختلال پیشرونده است و می تواند کشنده باشد یا خیر.

تحقیقاتی که در زمینه بررسی و ارزیابی بیماری ام اس انجام شد نشان می دهد که زنان به دلیل تغییرات هورمونی وسیع و یا کمبود انواع ویتامین ها بیشتر از آقایان در معرض بیماری ام اس قرار می گیرند.

اگر این عارضه در حد خفیف اتفاق بیفتد به هیچ عنوان منجر به مرگ افراد نمیشود.

این شرایط در حالی است که برای درمان و کنترل این اختلال به موقع اقدام شود.

ام اس در چهار نوع شناسایی میشود:

• عود کننده بهبود یابنده
• پیشرونده
• اولیه
• ثانویه

در بین انواع ام اس نوع عود کننده بهبود یابنده شایع ترین آن است که بیش از ۸۵ تا ۹۰ درصد افراد مبتلا به ام اس این نوع اختلال را تجربه می کنند.

این نوع ام اس اغلب خوش خیم شناخته میشود و با درمان های دارویی قابلیت کنترل و درمان دارد.

این اختلال اغلب با حملات مکرر شناخته میشود و پیشرفت چندانی ندارد اما با هر حمله ممکن است آسیب های جبران ناپذیری بر جای بماند.

احتمال می رود که بعد از هر بار حمله ای که برای بیماران اتفاق می افتد روند بهبودی به طور کامل انجام نشود، کسانی که به این نوع ام اس مبتلا هستند حملات را هر بار به مدت ۲۴ ساعت تجربه می کنند.

مسئله مهم در مورد حملات ناشی از بیماری ام اس این است که این عارضه نظم و ترتیب خاصی ندارد و ممکن است در زمان های مختلف اتفاق بیفتد در هر حمله ناشی از این بیماری افراد حالات متفاوتی را تجربه می کنند.

ممکن است در یک حمله فرد دچار تاری دید شود یا در حملات بعدی ضعف شدید در اندام های تحتانی رخ دهد.

بیماری ام اس از نوع پیشرونده اولیه به حالتی گفته میشود که افراد بعد از ابتلا به این عارضه شاهد پیشرفت تدریجی بیماری هستند و در طول زمان ناتوانی جسمانی بیمار نیز بیشتر میشود و همراه با آن حملات مکرر نیز اتفاق خواهد افتاد.

حدود ۱۰ درصد از بیماران مبتلا به ام اس نوع پیشرونده اولیه را تجربه می کنند و این اختلال حدوداً در ۴۰ سالگی به بالاترین حد خود می رسد.

در پی ابتلا به بیماری ام اس از نوع پیشرونده اولیه بیشترین میزان درگیری مربوط به طناب نخاعی است.

این پیشرفت تدریجی است اما مشکلاتی مثل ضعف های شدید، گرفتگی و اسپاسم های عضلانی را در اندام های تحتانی در پی دارد.

درصد کمتری از بیماران مبتلا به ام اس نوع پیشرونده ثانویه را تجربه می کنند این بیماران در ابتدا علائم نوع عودکننده فروکش کننده را تجربه می کنند.

بعد از چند حمله یا عود بیماری معمولاً این اتفاق تکرار نمیشود و بیماری به تدریج پیشرفت می کند.

چهارمین نوع ام اس عود کننده پیشرونده که از نوع بدخیم ترین این بیماری است و با حالت قابل توجهی بروز داده میشود.

باید گفت که بیماری ام اس عودکننده پیشرونده ترکیبی از نوع عود کننده و پیشرونده اولیه است و وضعیت و حال بیماران بعد از هر بار حمله بدتر میشود.

با تمام این تفاسیر می توان انواع ام اس را به طور خلاصه اینگونه معرفی کرد.

در نوع پیشرونده اولیه فرد حملاتی را تجربه نمی کند اما بیماری دائماً و به تدریج در حال پیشرفت است.

در نوع پیشرونده ثانویه بیماران ممکن است در ابتدای بیماری حملاتی را تجربه کنند که بعد از مدتی تصور می کنند حال آنها بهبود پیدا کرده اما در کنار قطع موقتی حملات احتمالاً بیماری در حال پیشرفت تدریجی می باشد.

در نوع پیشرونده عود کننده بیمار همزمان با پیشرفت بیماری عود مجدد آن را به دفعات تجربه کرده و بیماری هر لحظه بخش های وسیع تری را درگیر می کند.

علل بیماری ام اس

مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به میلین (پوشش محافظ اطراف اعصاب) در سیستم عصبی مرکزی حمله می‌کند و در انتقال پیام‌های عصبی اختلال ایجاد می‌کند.

علل دقیق ام اس هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما دانشمندان بر این باورند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز این بیماری دخیل هستند.

یکی از عوامل محیطی مهمی که مورد توجه قرار گرفته است میزان ویتامین D در بدن است.

تحقیقات نشان داده است که کمبود ویتامین D می تواند با افزایش خطر ابتلا به ام اس مرتبط باشد.

این ویتامین نقش مهمی در تنظیم عملکرد سیستم ایمنی دارد و می تواند با کاهش پاسخ های التهابی از حملات خود ایمنی جلوگیری کند.

ویتامین D از طریق نور خورشید و برخی غذاها به بدن می رسد.

افرادی که در مناطق کم نور خورشید زندگی می کنند یا به دلایل مختلف کمبود ویتامین D دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به ام اس هستند.

تحقیقات نشان داده است که سطوح پایین ویتامین D می تواند منجر به افزایش فعالیت خود ایمنی و در نتیجه افزایش احتمال حملات به سیستم عصبی مرکزی شود.

بنابراین افزایش سطح ویتامین D از طریق مکمل ها و تنظیم میزان قرار گرفتن در معرض نور خورشید می تواند به عنوان یک استراتژی پیشگیرانه در کاهش خطر ابتلا به ام اس موثر باشد.

استرس نیز به عنوان یکی دیگر از عوامل مهم در تشدید و پیشرفت ام اس مورد بررسی قرار گرفته است.

استرس مزمن می تواند سیستم ایمنی را تضعیف کند و بدن را مستعد واکنش های التهابی و حملات خود ایمنی کند.

در بیماران مبتلا به ام اس، دوره های افزایش استرس می تواند با عود بیماری همراه باشد و علائم را تشدید کند.

مدیریت استرس از طریق روش هایی مانند مدیتیشن، یوگا و روان درمانی می تواند به بهبود کیفیت زندگی و کاهش تعداد حملات در بیماران ام اس کمک کند.

علائم بیماری ام اس

بیماری ام اس یک اختلال غیر قابل پیش بینی است که شدت این آسیب و نوع آن برای هر کدام از بیماران متفاوت خواهد بود.

کسانی که به بیماری ام اس مبتلا هستند علائمی مثل خستگی یا بی حسی را همواره تجربه می کنند البته این افراد در پی هر بار حمله آسیب های بیشتری را متحمل شده که مستقیماً بر سلامت جسمانی آنها تاثیر منفی خواهد داشت.

مهمترین علائم بیماری ام اس اغلب فلج شدن، کاهش بینایی و کاهش عملکرد مغز است، کسانی که به بیماری ام اس مبتلا میشوند در ابتدای بیماری متوجه مشکلات بینایی شده و حالاتی مثل تاری دید، دو بینی و یا دید ضعیف را تجربه می کنند.

این افراد به مرور زمان دچار اختلالات حرکتی شده و متوجه کند شدن حرکت بدن در موقعیت های مختلف نیز خواهند شد.

اختلالات حسی مثل سوزن سوزن شدن یا درد در نواحی مختلف در بین این بیماران شایع است.

این مسئله نشان می دهد که سیگنال های متناقض به سراسر بدن ارسال میشود و ممکن است قطع موقتی این سیگنال ها و ارسال نشدن آنها به قسمت های خاص باعث بی حس شدن برخی از اندام ها شود.

احساس سوزن سوزن شدن یا گزگز در نواحی مختلف بدن از شایع ترین علائم و هشدارها در مورد بیماری ام اس است.

برخی از مبتلایان به بیماری ام اس به مرور زمان درد و اسپاسم های عضلانی را تجربه می کنند، سفتی عضلات از جمله مشکلاتی است که با کاهش دامنه حرکتی افراد آسیب های بیشتر و کند شدن بدن را در پی دارد.

درد در قسمت پا و کمر باعث میشود تا افراد از ساده ترین امورات روزمره خود باز بمانند.

یکی دیگر از علائم بیماری ام اس خستگی و ضعف است که در ابتدای بیماری با شدت بیشتر احساس میشود.

بعد از تخریب اعصاب موجود در ستون فقرات فرد بیمار دچار خستگی مزمن میشود که معمولاً این حالت به صورت ناگهانی احساس خواهد شد.

این افراد ضعف را ابتدا در اندام های تحتانی تجربه می کنند و به مرور زمان به دیگر قسمت های بدن نیز سرایت خواهد کرد.

بیمارانی که به ام اس مبتلا هستند با مشکل در تعادل و سرگیجه نیز درگیر خواهند شد این افراد به مرور زمان تعادل بدن را از دست داده و تصور می کنند که محیط اطرافشان در حال چرخش است.

اختلالات و علائم مربوط به بیماری ام اس تنها به این موارد ختم نمیشود بلکه این بیماری اختلالاتی مثل آسیب در عملکرد مثانه، روده، اختلالات جنسی و مشکلات شناختی را نیز تجربه می کنند.

حدوداً نیمی از بیماران مبتلا به ام اس دچار مشکل در حافظه میشوند این افراد برای تمرکز کردن به سختی دچار شده و حتی علائم افسردگی نیز در آنها دیده میشود.

بیمارانی که به این اختلال مبتلا هستند نسبت به دیگران تحریک پذیری بیشتری داشته و نوسانات خلقی و بی ثباتی عاطفی را در آنها به وضوح مشاهده خواهید کرد.

از دیگر علائم بیماری ام اس باید به از دست دادن شنوایی، تشنج، مشکلات تنفسی، لکنت زبان و بلع دشوار اشاره کرد.

تشخیص ام اس

در برخی مواقع متخصصانی همچون دکتر هانیه بذر افشان و پزشکان در مورد بیماری ام اس با چالش های متفاوتی روبرو میشوند زیرا این اختلال اغلب علائم متفاوتی از خود نشان می دهد که نیاز است مطالعات بیشتر و دقت بالاتری برای تشخیص آن به کار گرفته شود.

برای تشخیص بیماری ام اس متخصصان ابتدا معاینات بالینی را انجام می دهند در این فرایند تمامی علائم ایجاد شده در بدن فرد ارزیابی شده و متخصصان بعد از مطالعه تاریخچه پزشکی بیمار می توانند در مورد این بیماری تشخیص دقیق تری داشته باشند.

اما در مواردی بیماری ام اس حالاتی را از خود نشان می دهد که ممکن است پزشک از تشخیص قطعی این اختلال ناتوان بماند.

در این مورد پزشک با استفاده از تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی یا ام آر آی می توانند ضمن به کارگیری یک میدان مغناطیسی قدرتمند و امواج رادیویی تصاویری جزئی و کاملاً واضح را از مغز و نخاع دریافت کنند.

در کنار این روش معاینه چشم بیماران و ارزیابی بینایی این افراد اطلاعات جامع تری را در اختیار پزشک قرار می دهد.

آزمایشات عصبی نقشی بسیار مهم در تشخیص بیماری ام اس دارند به این واسطه پزشک می تواند عملکرد عصب ها را ارزیابی کند.

الکتروآنسفالوگرافی یا نوار مغز یکی از آزمایشاتی است که برای بررسی ناهنجاری ها و مشکلات موجود در امواج مغزی و فعالیت الکتریکی مغز مورد استفاده قرار می گیرد، چنین روشی برای تشخیص بیماری ام اس کاربردی می باشد.

در مواردی برای تشخیص بیماری ام اس پزشکان انجام آزمایش خون را راهکاری مطمئن می دانند، در این آزمایش فاکتورهای مختلفی ارزیابی میشود که برای رد کردن سایر اختلالات مشابه بسیار مهم است.

متخصصان با توجه به علائم مشابه و یکسان بیماری ام اس و دیگر اختلالات انجام آزمایش خون را ضروری می دانند و مهم است که در مورد این بیماری تشخیص اشتباه داده نشود.

درمان بیماری ام اس

بسیاری از افراد در مواجهه با بیماری ام اس نگرانی بسیار زیادی را تجربه می کنند اما امروزه متخصصان با راهکارهای متفاوتی می توانند بیماری ام اس را کنترل کرده و در مواردی این عارضه را درمان می کنند.

اولین اقدام برای درمان چنین اختلالی استفاده از روش های تعدیل کننده بیماری است، در این موارد از داروهایی که به کاهش دفعات و شدت حملات کمک کنند نیز استفاده خواهد شد.

اینترفرون ها و گلاتیرامر استات از مهمترین داروهایی هستند که برای کنترل چنین اختلالی مورد استفاده قرار می گیرد.

به طور کلی داروهایی که برای بیماری ام اس استفاده میشوند به سه گروه اصلی تقسیم بندی خواهند شد.

این داروها شامل درمان دوره های عود کننده و حملات بیماری ام اس است، نوع دیگر برای کنترل علائم بیماری و نوع سوم برای درمان کنترل سیر بیماری ام اس مورد استفاده قرار می گیرد.

داروهایی خاص از جمله کورتیکوستروئیدها برای کاهش التهابات عصبی بیماران مبتلا به ام اس تجویز میشود این داروها عوارضی مثل نوسان خلقی، احتباس مایعات در بدن، افزایش فشار خون و گلوکز خون و بی خوابی را در پی دارد.

یکی دیگر از روش های درمانی بیماری ام اس تبادل پلاسما است.

در این روش مقداری خون از فرد بیمار گرفته میشود و سپس با دستگاهی مخصوص به دو قسمت سلولی و پلاسمایی تقسیم بندی میشود، قسمت پلاسما کاربردی ندارد اما سلول های باقیمانده در یک مایع مخصوص حاوی آلبومین قرار داده میشود و سپس ترکیب به دست آمده به بدن بیمار بازگردانده خواهد شد.

اگر متخصصان بخواهند با دارو درمانی از پیشروی بیماری جلوگیری کنند داروی اوکرلیزومب انتخاب مناسبی است.

با مصرف این دارو احتمال پیشرفت آسیب های عصبی در افراد کمتر شده و برای بهبود حملات سیستم ایمنی به ویژه در مراحل اولیه بیماری استفاده میشود.

اگر مصرف این دارو به موقع آغاز شود از آسیب های مغزی و نخاعی تا حد چشمگیر جلوگیری خواهد کرد.

یکی دیگر از پرکاربردترین انواع داروها داروی اینترفرون بتا است این دارو به صورت زیر پوستی یا داخل عضلات تزریق شده و برای کاهش حملات ناشی از بیماری ام اس موثر است.

برای تجویز و تزریق این دارو مهم است که سطح آنزیم های کبدی در حد نرمال باشد تا مبادا اختلالی در عملکرد دارو اتفاق بیفتد.

گلاتیرامر استات از دیگر داروهای تزریقی برای کاهش حملات سیستم ایمنی به بافت های عصبی است همچنین داروهای جدید مانند ناتالیزوماب و اوکریزوماب از جمله محصولات دارویی موثر بر کنترل و درمان ام اس هستند.

در مواردی پزشکان برای کاهش عود بیماری دی متیل فومارات را تجویز کرده و در طی مصرف این دارو سنجش سلول های خونی به صورت چکاپ های دوره ای نیز انجام میشود.

از آنجایی که بیماران مبتلا به ام اس گاهاً دچار افسردگی یا دردهای جسمی میشوند متخصصان برای مدیریت عوارض جانبی این بیماری از داروهایی استفاده می کنند که علاوه بر تسکین درد برای درمان حالات بیماری افسردگی نیز موثر هستند.

مهم است که علاوه بر جسم بیماران مبتلا به ام اس به وضعیت روانی آنها نیز رسیدگی شود.

درمان بیماری ام اس تنها به مصرف دارو محدود نمیشود این بیماران نیاز به درمان های غیر دارویی داشته و فیزیوتراپی، کاردرمانی و گفتار درمانی به منظور بهبود کیفیت زندگی فرد در روند درمان آنها نیز گنجانده میشود.

این افراد موظفند که در کنار تمامی درمان های تخصصی و غیر دارویی با اصلاح سبک زندگی به درمان سریع تر ام اس کمک کنند.

بیمارات مبتلا به ام اس موظفند که با تنظیم ساعت خواب خود کیفیت زمان استراحت را افزایش داده و با توجه به وضعیت جسمانی انجام فعالیت های ورزشی را در برنامه خود بگنجانند.

همچنین خنک نگه داشتن بدن و داشتن رژیم غذایی متعادل به کاهش علائم ام اس کمک می کند مهم است که این افراد مرتب و در مقدار مشخص از ویتامین دی استفاده کنند و تا حد ممکن از محرک های تشدید کننده این بیماری از جمله استرس دوری نمایند.

تحقیقاتی که در مورد بیماری ام اس انجام شده است نشان می دهد که درمان های جدید مانند پیوند سلول های بنیادی مغز استخوان و استفاده از نشانگرهای زیستی تا حد زیادی موثر بوده و این امید وجود دارد که تحول بزرگ در زمینه درمان بیماری ام اس باشد.

حمایت‌ های روانی برای بیماران ام اس

قطعاً همه افراد واکنشی نگران کننده نسبت به بیماری های جسمانی دارند اما آسیب هایی مثل ام اس که یک بیماری پیشرونده است قطعاً تغییرات مخرب تری بر سلامت روحی و روانی افراد اعمال می کند.

بیماران مبتلا به این اختلال علاوه بر درمان و کنترل این آسیب عصبی نیاز است که تحت مشاوره قرار گرفته و متخصصان به فرد کمک می کنند تا با مدیریت احساسات و استرس های ناشی از بیماری از گسترش چنین اختلالی جلوگیری نمایند.

هم صحبتی با بیماران مبتلا به آسیب مشابه به افراد کمک می کند تا روند درمان یکدیگر را بررسی کرده و نسبت به درمان قطعی این اختلالات امیدواری بیشتری خواهند داشت.

عضویت بیماران مبتلا به ام اس در گروه های حمایتی این امکان را به افراد می دهد که با اشتراک گذاری تجربیات خود و دریافت حمایت از دیگر بیماران روند درمان را با استرس و نگرانی کمتر سپری کنند.

زمانی که افراد در روند درمان آرامش بیشتری دارند قطعاً سایر روش های درمانی تاثیر سریع تر و البته مثبتی را به وجود می آورد.

تمامی بیماران مبتلا به ام اس نیاز به آگاهی بیشتر دارند و البته این مسئله برای خانواده و اطرافیان آنها نیز ضروری می باشد.

آموزش به خانواده مبتلایان به ام اس به آنها کمک می کند تا با فرد مورد نظر به درستی برخورد کرده و از نظر حمایتی و کمک به انجام امورات مختلف نقش بهتری را ایفا می کنند.

با این حال افزایش آگاهی خانواده ها در مورد بیماری و چگونگی حمایت از بیماران در کنترل این اختلال و درمان آسیب موثر است.

پیشگیری از ام اس

بسیاری از افراد بر این باورند بیماری هایی که در سیستم عصبی مرکزی اتفاق می افتد هرگز به طور قطعی درمان نمیشود و تمامی روش های درمانی فقط برای کنترل و متوقف کردن آسیب است.

بیماری ام اس با ماهیت پیشرونده ای که دارد سلامت بیماران را نیز تهدید کرده و احتمال بروز آسیب های وسیع بر اثر این اختلال وجود دارد.

اگر همه افراد با راهکارهای موثر از بروز این اختلال پیشگیری کنند قطعاً در این مسیر موفق بوده و از سلامت خود به درستی محافظت خواهند کرد.

سبک زندگی سالم کمک می کند تا افراد از بیماری هایی مثل ام اس محفوظ بمانند.

تعادل در تغذیه، انجام ورزش های منظم و خواب کافی از مهمترین اصول برای پیشگیری از ام اس است همچنین افراد موظفند که با تکنیک های آرامسازی و مدیتیشن اقدام به کاهش و مدیریت استرس کرده و در عین حال باید مصرف هرگونه دخانیات را متوقف کنند.

از طرفی بررسی های منظم و پایش سلامت عمومی و شناسایی عوامل خطر به موقع و در زمان مناسب به پیشگیری از بیماری هایی مثل ام اس کمک خواهد کرد.

عوارض بیماری ام اس

ام اس (مولتیپل اسکلروزیس) یک اختلال خودایمنی مزمن است که بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارد و منجر به آسیب به غلاف میلین (پوشش محافظ سلول های عصبی) می شود.

این بیماری می تواند عوارض مختلفی ایجاد کند که شدت و نوع آن بسته به فرد و پیشرفت بیماری متفاوت است.

یکی از شایع ترین عوارض ام اس مشکلات حرکتی است. افراد مبتلا ممکن است ضعف عضلانی، اسپاسم، بی حسی یا احساس سوزش در قسمت های بدن خود داشته باشند.

همچنین در برخی موارد هماهنگی حرکات بدن به هم می خورد و ممکن است فرد دچار مشکلاتی مانند عدم تعادل یا زمین خوردن های مکرر شود.

این مشکلات می تواند فعالیت های روزانه مانند راه رفتن، ایستادن و حتی نشستن را تحت تاثیر قرار دهد.

دومین عارضه شایع ام اس مشکلات بینایی است. التهاب عصب بینایی (نوریت بینایی) می تواند باعث تاری دید، دوبینی یا از دست دادن بینایی در یک یا هر دو چشم شود.

این عارضه می تواند موقت یا دائمی باشد و تاثیر زیادی بر کیفیت زندگی فرد دارد.

همچنین افراد مبتلا به ام اس ممکن است مشکلاتی مانند حساسیت به نور یا درد چشم را تجربه کنند.

سومین عارضه اختلالات شناختی و روانی است که افراد مبتلا به ام اس ممکن است دچار آن شوند.

مشکلات حافظه، توجه، سرعت پردازش اطلاعات و حتی اختلالات روانی مانند افسردگی و اضطراب از جمله مواردی است که در برخی افراد مبتلا به ام اس مشاهده می شود.

این عوارض می تواند منجر به کاهش کیفیت زندگی و عملکرد روزانه فرد شود و نیاز به مراقبت های روانی و درمان های دارویی داشته باشد.

آیا بیماری ام اس کشنده است؟

ام اس به طور مستقیم به عنوان یک بیماری کشنده شناخته نمی شود، اما می تواند اثرات جدی و خطرناکی بر کیفیت زندگی و توانایی های جسمی و ذهنی فرد داشته باشد.

در بیشتر موارد، افراد مبتلا به ام اس زندگی عادی دارند و ممکن است با درمان های مناسب و مدیریت بیماری، دوره های فعالیت بیماری را کنترل کنند.

با این حال، در برخی موارد پیشرفته، این بیماری می تواند منجر به ناتوانی های شدیدی شود که بر توانایی فرد در انجام فعالیت های روزانه تأثیر می گذارد.

در مراحل پیشرفته تر ام اس، اگر آسیب عصبی به اندازه کافی گسترده و شدید باشد، برخی از عملکردهای حیاتی مانند تنفس، بلع یا حرکت کنترل شده ممکن است به طور قابل توجهی تحت تأثیر قرار گیرند.

در چنین شرایطی، خطرات ثانویه مانند عفونت، مشکلات تنفسی یا ناتوانی در حفظ سلامت عمومی می تواند منجر به مشکلات جدی تر و حتی تهدید کننده زندگی شود.

این عارضه معمولاً در موارد نادری دیده می‌شود، به‌ویژه در کسانی که شکل شدید پیشرونده ام‌اس را تجربه می‌کنند.

به طور کلی، ام اس بیشتر یک بیماری مزمن و ناتوان کننده محسوب می شود تا یک بیماری کشنده.

با پیشرفت های علمی و درمان های جدید، بسیاری از افراد مبتلا به ام اس قادر خواهند بود بیماری را مدیریت کنند و زندگی نسبتاً طبیعی داشته باشند.

درمان‌های دارویی جدید، مراقبت‌های حمایتی و فیزیوتراپی می‌تواند به کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی کمک کند و امید به زندگی کلی برای افراد مبتلا به ام‌اس افزایش یافته است.

چرا زنان بیشتر در معرض خطر هستند؟

ام اس در زنان بیشتر از مردان شایع است و دلیل این تفاوت هنوز به طور کامل شناخته نشده است.

اما تحقیقات نشان می دهد که هورمون ها نقش مهمی در بروز این بیماری دارند.

سیستم ایمنی بدن زنان ممکن است به طور طبیعی به دلیل تغییرات هورمونی در دوران بلوغ، بارداری و یائسگی تحت تاثیر قرار گیرد که می تواند خطر ابتلا به بیماری های اینچنینی که خودایمنی هستند را افزایش دهد.

علاوه بر هورمون ها، تفاوت های ژنتیکی نیز می تواند خطر ابتلا را در زنان افزایش دهد.

برخی از ژن های مرتبط با سیستم ایمنی ممکن است در زنان فعال تر شوند به گونه ای که خطر ابتلا به بیماری های خود ایمنی را افزایش می دهد.

این تفاوت های ژنتیکی در کنار عوامل محیطی می تواند زنان را مستعد ابتلا به بیماری هایی مانند ام اس کند.

از سوی دیگر، زنان به طور معمول بیشتر از مردان در معرض شرایط روانی و فیزیکی هستند که می‌تواند بر بیماری‌های خودایمنی تأثیر بگذارد.

استرس، تغییرات در سبک زندگی و حتی ویژگی های اجتماعی و فرهنگی که زنان را در معرض خطر بیشتری قرار می دهد ممکن است بر بروز و شدت ام اس تأثیر بگذارد.

در نهایت، ترکیب این عوامل می تواند زنان را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به ام اس قرار دهد.

چه موقع برای ام اس به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر مشکوک به علائم ام اس هستید، مراجعه به پزشک بسیار مهم است، زیرا تشخیص و درمان به موقع می تواند به کند کردن پیشرفت بیماری کمک کند.

اگر فردی علائمی مانند ضعف عضلانی، بی حسی یا سوزش در اعضای بدن، مشکلات بینایی مانند تاری دید یا دوبینی یا اختلال در هماهنگی حرکتی را تجربه کرد، باید به پزشک مراجعه کند.

این علائم ممکن است علائم اولیه ام اس باشند، اگرچه ممکن است به دلایل دیگری نیز ایجاد شوند.

بنابراین، مشورت با پزشک برای تشخیص دقیق بسیار مهم است.

همچنین اگر فردی احساس کند مشکلاتی مانند مشکلات حافظه، تمرکز یا تغییرات ناگهانی در خلق و خوی و احساسات روانی خود دارد، اینها نیز می تواند نشانه ام اس باشد.

در برخی از افراد مبتلا به ام اس، مشکلات شناختی و روانی ممکن است قبل از علائم فیزیکی ظاهر شوند.

بنابراین در صورت بروز این نوع علائم، مراجعه به متخصص مغز و اعصاب یا پزشک عمومی برای بررسی احتمال ابتلا به بیماری و تشخیص به موقع ضروری است.

اگر فردی که قبلاً مبتلا به ام اس تشخیص داده شده بود علائم جدیدی مانند افزایش شدت علائم قبلی، تغییر در توانایی های حرکتی یا مشکلات جدید بینایی یا عملکرد فیزیکی را تجربه کرد، باید فوراً به پزشک مراجعه کند.

گاهی اوقات این تغییرات می تواند نشان دهنده یک حمله جدید (شعله ور شدن) باشد که نیاز به درمان و مدیریت فوری برای جلوگیری از پیشرفت بیماری دارد.

با انجام آزمایشات بالینی و تصویربرداری مغزی، پزشک می تواند وضعیت بیماری را ارزیابی کرده و بهترین راه حل درمانی را پیشنهاد دهد.